Dwór w Mikicinie

Pierwszy dwór w Mikicinie wybudował Jan Sławski na przełomie XV i XVI wieku.   W wiekach późniejszych majątkiem zarządzał m. in. Florian Młodnicki (XVII/XVIII) i Kuczyńscy (od ok. 1740 roku), którzy nadali swoim włościom charakter barokowy. Na terenie ukształtowanym w formie trzech tarasów opadających w stronę rzeki Biełby, urządzono ogrody podzielone na prostokątne kwatery alejami, a na najwyższym tarasie wydzielono dziedzińce, przy których wzniesiono dwór i budynki gospodarcze. W 1 poł. XIX wieku grunty posiadłości zostały skupione przez Kazimierza Moniuszkę, dziedzica sąsiedniego majątku Moniuszki i zarządzane przez niego i jego syna Adolfa niemal do końca XIX wieku. Przebudowę założenia rozpoczął Kazimierz Moniuszko w latach 40-tych XIX wieku i kontynuował jego syn. Po jego śmierci (1897) majątek przeszedł w ręce spadkobierców, z których bracia Kozłowscy i ich z kolei potomkowie skupili większość ziem, zarządzając nimi do 1940 roku. Znaczne straty w majątku odnotowano podczas wojny bolszewickiej 1919-1921, oraz II wojny światowej. W 1940 roku urządzono tu kołchoz, a podczas okupacji niemieckiej stacjonowały w majątku wojska. Zmarł też wówczas ostatni dziedzic Mikicina, ukrywający się we wsi - Jan Kozłowski, skromnie pochowany na cmentarzu w Dolistowie. Po wojnie majątek podzielił los innych posiadłości, w których powstały PGR.
Założenie dworskie w Mikicinie składało się z dwóch głównych części – gospodarczej, usytuowanej we wschodniej części majątku, z wielka stodołą, spichlerzem i budynkami inwentarskimi, oraz części reprezentacyjnej z klasycystycznym dworem wzniesionym w 1847 roku, którego front poprzedzony był eliptycznym podjazdem i aleją. Za dworem, w miejscu wcześniejszego parku mieściły się sady.
Budynek dworu zbudowany jest z cegły, tynkowany, podpiwniczony, piwnice  sklepione kolebkowo. Wzniesiony na rzucie wydłużonego prostokąta, nakryty dachem dwuspadowym. Elewacje zwieńczone wydatnym, profilowanym gzymsem koronującym. Ściany przeprute otworami okiennymi z nadokiennikami w formie profilowanych gzymsów.  Wejście frontowe poprzedzone jest gankiem z parami kolumn i półkolumn wspierającymi taras. Do wnętrza prowadzą dwuskrzydłowe, płycinowe drzwi. Układ wnętrza dwutraktowy w części wschodniej, trójtraktowy w części zachodniej. W połaci dachu facjata skomunikowana z tarasem, zwieńczona trójkątnym frontonem, w polu którego półkolisty otwór okienny. Taras ujęty żeliwnym ogrodzeniem. Obecnie dwór popada w ruinę. Dziurawy dach i ściany, puste okna, osłabiona konstrukcja dachu wpływają na pogarszający się stan budynku. Niezabezpieczony i dewastowany dożywa swoich dni.