Kościół pw. św. Jakuba Apostoła w Sztabinie

Już od początku XIX stulecia trwały starania, popierane przez Karola Brzostowskiego o wydzielenie w Sztabinie osobnej parafii. Sztabin był wówczas ośrodkiem jego dóbr i z pewnością największą w nich osadą. W 1828 roku potwierdzono filialną przynależność kościoła sztabińskiego do parafii Krasnybór, a od 1835 roku w Sztabinie mieszkał proboszcz i przechowywano tam księgi metrykalne. Jednak wydzielenie osobnej parafii miało miejsce dopiero w 1895 roku. Wkrótce potem jej proboszczem został bardzo zasłużony dla Sztabina ks. Jakub Rółkowski, którego staraniem i wysiłkiem wszystkich parafian wzniesiono w latach 1905-1910 murowany kościół neogotycki. Budowę nowej świątyni umożliwił tzw. ukaz tolerancyjny wydany przez władze carskie w 1905 roku, który liberalizował politykę carską wobec ludności polskiej na ziemiach zabranych. Fundusze potrzebne na budowę pozyskano z Fundacji Sztabińskiej. Niestety, świątynia dwukrotnie uległa częściowemu zniszczeniu: najpierw podczas pierwszej, a następnie drugiej wojny światowej. Remont kościoła, który w 1918 roku pozbawiony był okien, drzwi i dzwonów ukończono w 1929 roku, a dziesięć lat później konsekrowano ołtarz główny. W 1941 roku kościół został zbombardowany – zniszczona została konstrukcja dachowa, uszkodzone mury i przypory, w północnej ścianie transeptu widniała wielka wyrwa. Po wojnie świątynię odbudowano, a w latach 60. XX wieku wykonano dwa neogotyckie ołtarze boczne, ambonę i organy.  
Kościół sztabiński został założony na rzucie krzyża łacińskiego: trójnawowy korpus przecina wysoka nawa poprzeczna – transept. Przedłużeniem naw bocznych jest obejście otaczające wieloboczne prezbiterium. Elewacje kościoła wspierają szkarpy i łuki przyporowe, charakterystyczne dla neogotyku. Po obu stronach fasady, którą zdobi rozeta wypełniona oknem witrażowym, stoją dwie wieże. Wieża północna, dominująca nad budowlą, zakończona jest spiczastym hełmem, a jej najwyższa kondygnacja przepruta ostrołukowymi otworami głosowymi, przeznaczona jest na dzwony. Znacznie niższa wieża południowa jest cofnięta poza lico elewacji. Równie asymetrycznie jak fasada prezentuje się transept. Jego południowe ramię zamknięte jest wielobocznie i  wzmocnione szkarpami, zaś północne, zniszczone w czasie II wojny światowej, przeprute jest rozetą i zwieńczone trójkątnym, schodkowym szczytem, pod którym znajduje się ogromne okno. Wypełnione jest ono bardzo ciekawym witrażem, przedstawiającym popiersie Karola hrabiego Brzostowskiego, dwór w Cisowie i karczmę w Podcisówku. Ponad nimi widnieje przedstawienie Świętej Rodziny i symbole Eucharystii. Wnętrze kościoła przekryte jest sklepieniami krzyżowo-żebrowymi, zaś skrzyżowanie naw sklepieniem gwiaździstym. Wykonane z czerwonej cegły żebra sklepień spływają na filary i przechodzą w wiązki służek o akantowych kapitelach. Ceglany detal mocno kontrastuje z białymi ścianami, co w połączeniu z witrażowymi oknami czyni wnętrze kościoła bardzo nastrojowym. Do wnętrz dopasowano neogotyckie wyposażenie: ołtarz główny oraz boczny Matki Bożej Częstochowskiej, ambonę, konfesjonały, a nawet skrzydła drzwi.