Kościół pw. Znalezenia i Podwyższenia Krzyża Świętego w Korycinie

Murowany kościół wybudowano w latach 1899-1905 według projektu Jana Hinza. W jego przyziemiu można do dziś oglądać kamień węgielny z data rozpoczęcia budowy. Większość kosztów ponieśli sami parafianie. Oni też dostarczali na budowę cegłę produkowaną w pobliskich wsiach: Krukowszczyźnie, Czarnymstoku i Zagórzu. Kościół uległ znaczącym zniszczeniom zarówno w czasie I, jak i II wojny światowej. W sierpniu 1915 roku został ostrzelany z pocisków armatnich przez wojska niemieckie i rosyjskie. Zniszczony został wówczas cały dach, nadwyrężone ściany i sklepienia. Naprawy trwały w latach 1921-1923. Prawie trzydzieści lat później, w nocy z 29 na 30 lipca 1944 roku wycofujący się hitlerowcy założyli pod wieżami potężne ładunki wybuchowe. Lewa wieża zawaliła się całkowicie, wraz z zachodnią częścią naw i chórem muzycznym, prawa zaś ocalała, ponieważ ważący 120 kg ładunek nie wybuchł. Odbudowa kościoła trwała aż do lat 70. XX wieku. W latach 1945-1947 naprawiono dach, sklepienie i ściany kościoła, wzmocniono zachowaną wieżę i odbudowano dolną kondygnację zniszczonej. W 1972 roku odbudowano zawaloną wieżę.
Neogotycki kościół został wzniesiony z żółtej cegły na rzucie krzyża łacińskiego. Od frontu zdobią go dwie wysmukłe wieże nakryte ażurowymi hełmami, boczne elewacje przepruwają ogromne okna wypełnione ceglanymi maswerkami, rozdzielone szkarpami. Pod gzymsem biegnie dekoracyjny fryz z czwórlistnych rozet ułożony z kolorowych cegieł. Trójnawowe wnętrze kościoła przekrywa sklepienie gwiaździste, którego żebra spływają na głowice filarów ozdobione liśćmi akantu.   
Neogotyckie wyposażenie, a więc ołtarze i ambona wykonane jest z drewna. Ołtarz główny i dwa boczne: Przemienienia Pańskiego i Matki Bożej pochodzą z lat 1912-1915, pozostałe ołtarze – św. Franciszka z Asyżu i Serca Jezusowego są późniejsze (lata 40-60. XX wieku). W ołtarzu głównym znajduje się grupa rzeźbiarska przedstawiająca scenę Ukrzyżowania oraz figury najważniejszych polskich świętych: Wojciecha Biskupa, Stanisława Biskupa, Kazimierza Królewicza i Stanisława Kostki. W prawym ołtarzu bocznym umieszczony jest obraz Matki Bożej (XVII/XVIII wiek), przywieziony z Rzymu w 1834 roku, zasłonięty srebrną sukienką. Uwagę zwraca też neogotycka ambona, zwieńczona smukłą wieżyczką – pinaklem, z figurą Chrystusa Dobrego Pasterza.
W murze otaczającym cmentarz przykościelny mieści się dwukondygnacyjna dzwonnica-brama, wybudowana z kamienia polnego oraz cztery drewniane kapliczki na rzutach kwadratu, oszalowane pionowo z listwowaniem. Wzniesiono je w drugiej połowie XIX wieku, jeszcze przed budową obecnego kościoła. Za cmentarzem przykościelnym, w dawnym parku plebańskim, stoi murowana plebania z okresu międzywojennego.