Facebook
Twitter

Wybierz język strony:

   
Fundacja Biebrzańska Dziukijos VVG Kalvarija VVG Biebrzański dar natury
Facebook
Twitter
 
Bargłów Kościelny
 
Bargłów Kościelny Gmina Bargłów Kościelny jest położona w województwie podlaskim, w powiecie augustowskim.Krajobraz gminy jest stosunkowo jednorodny. Analizowany obszar należy do Kotliny Biebrzańskiej. W sąsiedztwie rzeki Biebrzy i Netty (ew. Kanału Augustowskiego) przeważają łąki z kępami zadrzewień. Środkową i północną część gminy pokrywają lasy. Pozostałą część gminy zajmują rozłogi pól z zadrzewieniami śródpolnymi.
 
 

Dąbrowa Białostocka
 
Dąbrowa Białostocka Miejsko- wiejska gmina Dąbrowa Białostocka jest jedną z większych gmin w powiecie sokólskim w województwie podlaskim. Ma ona głównie charakter rolniczy. Centrum gminy jest miasto Dąbrowa Białostocka, które pełni funkcje ośrodka administracyjno- usługowego.
 
 

Dzūkijos VVG
 
Region łożdziejski to część Litwy południowej, zwanej Dzukiją. Region ten z dawien dawna słynie z pięknej, nieskalanej działalnością przemysłową przyrody. Na terenie rejonu znajduje się ponad sto pięćdziesiąt jezior. Największe z nich - Dusia (2337 ha), Metelys ( 1299 ha), Seirijis (503 ha).
 
 

Goniądz
 
Goniądz Gmina Goniądz położona jest w powiecie monieckim, województwie podlaskim. W latach 1975-1998 administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego. Zajmuje 376,68km2 powierzchni kraju. Jej obszar rozciąga się wzdłuż rzeki Biebrzy, a miasteczko Goniądz będące siedzibą władz samorządowych leży na Wysoczyźnie Białostockiej na skraju Kotliny Biebrzaańskiej, przy turystycznym szlaku wodnym biebrzy łączącym jeziora Równiny Augustowskiej i Pojeziorza Ełckiego z Narwią.
 
 

Grajewo
 
Grajewo Gmina Grajewo położona jest w województwie podlaskim, w powiecie grajewskim wokół 23–tysięcznego miasta Grajewo. Powierzchnia gminy wynosi 30 813 ha. Na jej terenie istnieje 49 sołectw (51 miejscowości). Jest to region typowo rolniczy, którego mieszkańcy specjalizują się głównie w hodowli bydła mlecznego i współpracują ze Spółdzielnią Mleczarską „Mlekpol” w Grajewie.
 
 

Janów
 
Janów Gmina Janów – gmina wiejska w województwie podlaskim, w powiecie sokólskim. Zajmuje obszar 20 774 ha, z czego 6 220 ha pokryte jest lasami stanowiącymi własność państwową i prywatną. Przez tereny gminy przepływa malownicza rzeka Kumiałka będąca dopływem Biebrzy. W 35 sołectwach mieszka około 5 tysięcy mieszkańców.
 
 

Jaświły
 
Gmina Jaświły (1945-54 gmina Dolistowo) – gmina wiejska w województwie podlaskim, w powiecie monieckim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie białostockim.
 
 

Kalvaria
 
Samorząd Kalvarii położony jest w południowej części Litwy. Na południu graniczy z Polską. Samorząd został utworzony w 2000 roku, obejmuje miasto Kalvaria i tereny wiejskie – 172 okolicznych wsi. Historyczna część Kalwarii jest chroniona jako układ urbanistyczny XVII-XVIII wieku. Swój obecny wygląd stara część miasta zyskała w XIX wieku. Przeważa tutaj niska zabudowa, dwu - trzy piętrowe kamienice i drewniane domki parterowe.
 
 

Korycin
 
Korycin Gmina Korycin - położona jest w środkowej części województwa podlaskiego w powiecie sokólskim w odległości 45 km na północ od Białegostoku i graniczy z następującymi gminami: miastem i gminą Suchowola, gm. Janów, gm. Jasionówką miastem i gmina Czarna Białostocka i gm. Jaświły. Gmina jest wtulona między Puszczę Knyszyńską, a Biebrzański Park Narodowy. Atuty to m.in. bliskość granicy z Litwą i Białorusią oraz dogodne położenie komunikacyjne przy takich trasach jak droga krajowa nr 8 i droga wojewódzka Jeżewo – Korycin – Kuźnica Białostocka.
 
 

Lipsk
 
Lipsk Miasto i Gmina Miasto i Gmina Lipsk położone nad Biebrzą miasto Lipsk jest największą miejscowością gminy, siedzibą samorządu lokalnego. W Lipsku mieszka ponad ok. 2,4 tys. osób, istnieje dobrze rozwinięta infrastruktura komunalna. W mieście zachował się typowy miejski układ przestrzenny z prostokątną siecią ulic.
 
 

Mońki
 
Mońki Teren gminy odznacza się wieloma walorami przyrodniczymi i historycznymi. Ze względu na położenie geograficzne i warunki społeczno-gospodarcze posiada duże możliwości rozwoju rolnictwa i turystyki. Gmina Mońki stanowi obszar o wyjątkowych walorach ekologicznych i krajobrazowych.
 
 

Nowy Dwór
 
Nowy Dwór Gmina Nowy Dwór – gmina wiejska w województwie podlaskim, w powiecie sokólskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie białostockim. Powierzchnia: 120,9 km²
 
 

Radziłów
 
Radziłów Informacje ogólne Gmina Radziłów leży w południowej części powiatu grajewskiego, w województwie podlaskim. Graniczy z sześcioma gminami: Wąsosz, Grajewo, Goniądz, Trzcianne, Jedwabne oraz Przytuły. Położona jest w obszarze Zielonych Płuc Polski i zajmuje obszar 199 km2. Sieć osadniczą gminy tworzą trzydzieści cztery nieregularnie rozmieszczone (ze względu na uwarunkowania geograficzne) miejscowości wiejskie, w których zamieszkuje ok. 5300 mieszkańców. Średnia gęstość zaludnienia w gminie to 26 osób/km2. Głównym szlakiem komunikacyjnym na terenie gminy jest droga wojewódzka: Łomża – Jedwabne – Osowiec. Znaczna część gminy znajduje się na terenach Biebrzańskiego Parku Narodowego oraz jego otuliny. Miejscowość gminna, Radziłów, jest położona na dużej wyspie otoczonej bagnami Wissy i Słuczy, przy ujściu Słuczy do Kubry, w odległości 27 km od Grajewa. W krajobrazie gminy dominują tereny nizinne, głównie użytki rolne – zajmują one 70% powierzchni gminy, natomiast lasy to niecałe 10%. Gmina Radziłów ma przebogatą historię i chętnie kultywuje się tu lokalne tradycje oraz zwyczaje. Historia Pierwsze wzmianki o Radziłowie pochodzą z 1444 r. Niegdyś było to znaczne miasto książęce, następnie królewskie oraz siedziba sądu ziemskiego i powiatu radziłowskiego w Ziemi Wiskiej, istniejącego od 1548 r. do III rozbioru Polski w 1795 r. Przywilej lokacyjny został wystawiony 9 maja 1466 r. przez Księcia Konrada III Mazowieckiego i nadawał miejscowości prawa chełmińskie, postrzygalnię i wagę z przeznaczeniem dochodów na naprawę młyna. Książę ustanowił czynsz w wysokości pół kopy groszy, 3 korców pszenicy i 6 korców owsa rocznie z każdej włóki. Nakazywał płacić swadziebne oraz odpowiednie sumy na wykup go z niewoli, a ziem książęcych – z zastawu. Zobowiązywał też mieszczan do „opatrywania” grobli i młyna książęcego na Słuczy. Ludność trudniła się tu rolnictwem i taki charakter gmina zachowała do dnia dzisiejszego. W 1870 r. Radziłów utracił prawa miejskie. Obecnie jest siedzibą gminy i liczy 1201 mieszkańców. Najważniejsze zabytki  Kościół w Kramarzewie zbudowany z drewna, w stylu późnobarokowym. We wnętrzu na uwagę zasługuje m.in. XVIII-wieczna ambona w kształcie łodzi.  Kościół p.w. Narodzenia NMP w Słuczu. Trójnawowy, halowy z czworoboczną wieżą. Kryje w sobie wyposażenie neogotyckie z elementami neoromańskimi.  Zespół dworsko-pałacowy w Słuczu, czyli murowany dwór z 1894 r. zbudowany w stylu klasycznym.  Grób żołnierzy poległych w czasie II wojny światowej, znajdujący się na cmentarzu parafialnym w Radziłowie.  Cmentarz żołnierzy niemieckich z okresu I wojny światowej w okolicach Sośni, upamiętniony w formie kamiennego pomnika z tablicą informacyjną.  Cmentarz Żołnierzy Rosyjskich z okresu I Wojny Światowej w Sośni, upamiętniony w formie pomnika granitowego z tablicą informacyjną.  Pomnik poświęcony Żydom radziłowskim, spalonym podczas II wojny światowej. Atrakcje, walory turystyczne Znaczną część obszaru gminy stanowią piękne i przyrodniczo cenne tereny Biebrzańskiego Parku Narodowego oraz jego otuliny, co stanowi szansę na rozwój lokalnej turystyki. Dodatkowym atutem gminy są atrakcyjne turystycznie miejscowości, m.in. Sośnia położona na terenie parku, w enklawie lasów sosnowych. W jej okolicy znajduje się np. wieża widokowa, z której można podziwiać liczne zakola i starorzecza Biebrzy – jej bagna i torfowiska tworzą mieniące się kolorami krajobrazy. To właśnie w Sośni miała miejsce przeprawa wojsk szwedzkich przez Biebrzę, a najstarsze wzmianki o tej wsi pojawiły się w 1897 r. w publikacji Enciklopediceskij slowart. XXII , Saint Petersburg. W krajobraz Ziemi Radziłowskiej wplecione są urokliwe kapliczki i przydrożne krzyże, które można spotkać na każdym niemal skrzyżowaniu bądź rozwidleniu dróg. Niektóre z nich przetrwały setki lat… Różnią się między sobą kształtem, stylem i techniką wykonania, ale wszystkie wywołują podziw i refleksję. Przez teren gminy przebiega 110-kilometrowy samochodowy szlak turystyczny Biebrzańska pętla – wiedzie przez: Goniądz, Osowiec, Strękową Górę, Wiznę, Burzyn, Brzostowo, Radziłów, Osowiec i kończy się w Goniądzu. Na szlaku znajdują się liczne wieże widokowe, z których rozciągają się wspaniałe widoki na biebrzańskie bagna. Na terenie gminy znajdują się też inne szlaki turystyczne: żółty szlak pieszy (o dł. 64,3 km: Wizna – Burzyn – Okrasin – Mścichy – Biały Grąd – Klimaszewnica – Sośnia – Wólka Piaseczna – Goniądz), międzynarodowa trasa rowerowa R-11 (Grecja – Macedonia – Słowenia – Słowacja – Polska – Litwa – Estonia – Finlandia – Norwegia), szlak rowerowy Doliną Wissy (Łoje Awissa – Czachy – Karwowo – (Radziłów) – Borawskie Awissa - Konopki Awissa – Kramarzewo – Dziewięcin – Rydzewo Szlacheckie), szlak kajakowy rzeką Biebrzą, czarny szlak pieszy (Mścichy – Biały Grąd), czarny szlak pieszy (Sośnia – szosa Białystok – Ełk), projektowany szlak kajakowy rzeką Wissą (Wąsosz – Bukowo – Rydzewo Pieniążek – Dziewięcin – Karwowo – Czachy – Łoje-Awissa – Brzostowo). Infrastrukturę turystyczną współtworzą tu gospodarstwa agroturystyczne znajdujące się w wsiach: Łoje-Awissa, Klimaszewnica i Mścichy oraz pole namiotowe Biały Grąd – Mścichy, położne na szlaku kajakowym rzeką Biebrzą. Każdy, kto lubi wstawać przed wschodem słońca, powinien obejrzeć niezwykły spektakl budzącej się do życia przyrody – łagodne pasma mgieł, klangur żurawi, „beczenie” bekasa i gwarantowane występy łosia. Ci, którzy wolą rano pospać, mogą podziwiać przyrodę kilka godzin później, kiedy ptaki drapieżne ruszają na żer. Sam Radziłów w dużej mierze zachował swój pierwotny układ przestrzenny. Zmienił się jedynie poprzez zabudowanie wylotów ulic, których przybywało wraz z rosnącą liczbą mieszkańców osady. W gminie zachowała się też część historycznej zabudowy oraz cennych zabytków, np. niektóre z dawnych obiektów służących rolnictwu, jak młyn wodny w Karwowie, który funkcjonuje po dziś dzień. Cykliczne imprezy  Zapusty – flagowa impreza gminna, jej największymi atrakcjami są: korowód wokół rynku oraz Ziabela – para kukieł naturalnej wielkości ciągnięta na kole od wozu, na pamiątkę historii szlachcica Jana i jego żony Izabeli, którzy, roztrwoniwszy cały majątek na zabawę i pijaństwo oraz nie pobrawszy się „w porę”, czyli w karnawale, zasłużyli na społeczną dezaprobatę. Podczas imprezy krążą wśród tłumu maszkary: koza i bociana, a na jej zakończenie symbolicznie palone są słomiane niedźwiedzie uosabiające duchy, które należy odpędzić. Tradycją radziłowskich zapustów jest zabawa taneczna trwająca do północy, czyli do Środy Popielcowej.  Dni Radziłowa – lipiec, dwudniowy festyn odbywający się przy okazji odpustu parafialnego.  Bieg Jelonka – październik, bieg uliczny organizowany dla mieszkańców gminy, służący propagowaniu zdrowego stylu życia . Kultura W gminie działa zespół Kolorowy Tabor, który swoim repertuarem uświetnia wszystkie gminne uroczystości oraz reprezentuje gminę w powiecie oraz województwie. W sierpniu 2009 r. wystąpił na 496. Urodzinach Województwa Podlaskiego jako reprezentant gminy. Kolorowy Tabor cieszy się dużą popularnością – jego występy przyciągają tłumy. Inne ważne informacje Na terenie gminy czynnie działają cztery jednostki Ochotniczej Straży Pożarnej: Radziłów, Klimaszewnica, Słucz oraz Glinki – wszystkie wyposażone w nowe samochody ratowniczo-gaśnicze oraz specjalistyczny sprzęt. Udokumentowana działalność pierwszej z nich sięga połowy XIX w. Członkowie OSP systematycznie podnoszą swoje kwalifikacje i umiejętności, biorąc udział w szkoleniach branżowych. Przy OSP Radziłów działają dwie Młodzieżowe Drużyny Pożarnicze. Jednostki OSP prowadzą działania prewencyjne, zwiększając świadomość dzieci, młodzieży oraz pozostałych mieszkańców odnośnie zagrożeń pożarem. W gminie funkcjonuje Biblioteka Samorządowa, w której prowadzone są zajęcia dla wszystkich grup wiekowych, począwszy od dzieci ze szkół podstawowych aż po seniorów. W tutejszym środowisku jest ona głównym inspiratorem życia kulturalnego. Instytucje i placówki  Urząd Gminy Radziłów  Posterunek Policji w Radziłowie  Ochotnicza Straż Pożarna w Radziłowie  Gminny Ośrodek Zdrowia w Radziłowie, punkt apteczny  Urząd Pocztowy w Radziłowie  Biblioteka Samorządowa w Radziłowie  Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w Radziłowie  Świetlica Wiejska w Radziłowie  Bankomat Banku Polskiej Spółdzielczości S.A.
 
 

Rajgród
 
Rajgród Informacje ogólne Gmina Rajgród leży w północnej części powiatu grajewskiego, przy granicy województw podlaskiego i warmińsko-mazurskiego i sąsiaduje z gminami: Prostki, Kalinowo, Bargłów Kościelny, Goniądz oraz Grajewo. W krajobrazie gminy dominują użytki rolne, ale znaczną jej część zajmują również tereny leśne (28,37%), zarządzane i nadzorowane przez Nadleśnictwo Rajgród. Od południowego wschodu gmina graniczy z kompleksem leśnym Biebrzańskiego Parku Narodowego. Nieco ponad 6% powierzchni gminy zajmują wody, związane głównie z Jez. Rajgrodzkim (o pow. 1514 ha, z czego 1000 ha znajduje się w obrębie gminy Rajgród) i silnie meandrującą rzeką Jegrznią, mającą swój początek we wschodniej zatoce jeziora, kontynuującą bieg przez jez. Dręstwo i wpadającą na rozległy teren Czerwonego Bagna w Biebrzańskim Parku Narodowym. Z zatoki południowej wypływa Kanał Kuwasy, który wraz z mniejszymi kanałami i rowami melioracyjnymi tworzy sieć wód powierzchniowych na rolniczej części gminy. Gmina Rajgród ma powierzchnię 207,16 km2, zamieszkuje ją ok. 5620 mieszkańców, a średnia gęstość zaludnienia to 27 osób/km2. Rajgród jest gminą rolniczo-turystyczną. Dominuje tu hodowla bydła mlecznego oraz sadownictwo, działają tu również gospodarstwa ekologiczne. Tereny gminy Rajgród bardzo chętnie odwiedzają amatorzy odpoczynku nad wodą. Historia Początki Rajgrodu sięgają średniowiecza. Wtedy właśnie nad brzegiem Jez. Rajgrodzkiego Jaćwingowie założyli warowny gród Raj – został on zniszczony w połowie XIII w. przez mazowiecko-ruską wyprawę odwetową. Na przestrzeni wieków przechodził „z rąk do rąk” – po 1422 r. stał się grodem litewskim (w tym czasie nadano mu prawa miejskie i utworzono na jego terenie parafię), na początku XVI w. książę Mikołaj Radziwiłł włączył go do tzw. państwa Radziwiłłów. W 1568 r. Anna z Radziwiłłów Kiszczyna nadała Rajgrodowi prawa miejskie magdeburskie, a po Unii Lubelskiej z 1569 r. Rajgród wszedł do Korony Królestwa Polskiego. Od 1571 r. do trzeciego rozbioru Polski Rajgród był miastem królewskim. Po trzecim rozbiorze Polski został włączony do Prus Nowowschodnich, a po Traktacie w Tylży w 1807 r. przejęła miasto Rosja. Po powstaniu styczniowym Rajgród utracił prawa miejskie i odzyskał je dopiero w 1924 r. Zniszczony podczas I wojny światowej po ostrzałach ciężkiej altylerii pruskiej. Udział ludności żydowskiej stanowił na przełomie XIX i XX w. aż 50% ogółu mieszkańców Rajgrodu. W okresie międzywojennym spadł do 30%, a 2 listopada 1942 r. pozstali mieszkańcy żydowskiego pochodzenia zostali wywiezieni z miejskiego getta do Bogusz, a potem do Treblinki. Najważniejsze zabytki  Rynek miejski – obecnie pl. 1000-lecia. Zachował swój pierwotny trójkątny kształt, jako że powstał przy rozwidleniu drogi wychodzącej z rajgrodzkiego dworu (jedna z dróg prowadziła na Mazowsze, a druga – na Litwę). Po II wojnie światowej rynek został obsadzony drzewami, dziś stoją przy nim kamienice z przełomu XIX i XX w.  Kościół Parafialny p.w. Narodzenia NMP w Rajgrodzie. Zbudowany z czerwonej cegły w stylu neogotyckim, z l. 1906-1912, trójnawowy, z transeptem. W ołtarzu głównym XVII-wieczny obraz Matki Boskiej Rajgrodzkiej – uznawany przez wiernych za cudowny. W nawach bocznych – witraże. Parafia w Rajgrodzie została erygowana w 1519 r. przez Mikołaja Radziwiłła.  Drewniana kapliczka przydrożna z połowy XIX w. Stoi w Rajgrodzie przy ul. Warszawskiej, a w jej wnętrzu znajduje krzyż z rzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego, z pierwszej połowy XVII w.  Kaplica cmentarna w Rajgrodzie (naprzeciw kościoła) wzniesiona w stylu klasycystycznym w 1826 r.  Dworek w Opartowie wzniesiony w XIX w. nad brzegiem Jez. Rajgrodzkiego przez Niedźwieckich – byłych właścicieli Opartowa.  Młyn na Wojdach stojący rzeką Jegrznią, wzniesiony w 1911 r. przez Wacława Mościckiego – ostatniego właściciela majątku Wojdy, w którym znajdowało się ponad 100 ha stawów rybnych.  Kościół Parafialny p.w. św. Wojciecha w Rydzewie, zbudowany w l. 60. XIX w., na planie prostokąta. Wewnątrz drewnianej świątyni znajdują się zabytkowe organy. Atrakcje i walory turystyczne Bogactwo przyrodnicze tych terenów przyczyniło się do rozwoju turystyki oraz agroturystyki. Na terenie gminy, nad jeziorami Rajgrodzkim i Dreństwo funkcjonuje kilka ośrodków wypoczynkowych posiadających własną bazę żywieniową, np. Ośrodek Szkoleniowo-Wypoczynkowy BGŻ S.A. Knieja o najwyższym standardzie oraz najszerszym wahlarzu usług, czynny przez cały rok. Zagroda Kuwasy w Woźnejwsi (obiekt gastronomiczno-hotelarski) jest położona tuż przy granicy z Biebrzańskiego Parku Narodowego. W gminie istnieją też inne liczne obiekty noclegowe: gospodarstwa agroturystyczne czy baza harcerska Orle Gniazdo (w lesie Okoniówek leżącym w granicach administracyjnych miasta), kilka kolonii domków letniskowych, rozlokowanych nad ww. jeziorami. Na terenie gminy są też dwa bary restauracyjne oraz jeden bar przydrożny. Polodowcowe Jezioro Rajgrodzkie, którego wody mieszczą się w pierwszych klasach czystości, jest typowym zbiornikiem rynnowym o pow. 15,1 km² i maks. głębokości 52 m. Należy do grupy jezior, którą możemy określić jako Pojezierze Rajgrodzkie i jest silnie rozczłonkowane – dzieli się na: odnogę południową (3,25 km²) z największą wyspą Sacin, dwie odnogi północne noszące nazwy: Jez. Stackie (4 km²) i jez. Przepiórka (3,25 km²), zbiornik główny (2 km²) z wyspą Sowiak oraz odnogę wschodnią (3,25 km²), z której wypływa rzeka Jegrznia. Wody Jez. Rajgrodzkiego poprzez Jegrznię i Kanał Kuwasy zasilają torfowiska Czerwonego Bagna, rezerwatu ścisłego na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego. Bliskość parku czyni ten zakątek jednym z najatrakcyjniejszych miejsc wypoczynkowych w kraju. Dzięki licznym rzeczkom i kanałom Jez. Rajgrodzkie jest włączone do szlaku wodnego przebiegającego z Olecka do Augustowa. Bogata roślinność przybrzeżna, a zwłaszcza bujne lasy sosnowe nad odnogą południową i zbiornikiem głównym, wytwarzają specyficzny mikroklimat. Jezioro jest siedliskiem licznych gatunków wodnego ptactwa: żyją tu perkozy, łabędzie, kormorany, rybitwy oraz kilka gatunków dzikich kaczek. Tonie wód zamieszkują szczupaki, okonie, miętusy, ukleje, sieje, sielawy, płocie, leszcze i węgorze (karty wędkarskie można nabyć w miejscowym sklepie wędkarskim przy ul. Warszawskiej 44). Rozbudowana linia brzegowa jeziora (56 km) oraz mocno wydłużone odnogi sprzyjają rozwojowi żeglarstwa – osiągalna długość jednego odcinka na jeziorze wynosi 12 km, a tutejsze wiatry wieją głównie z północnego zachodu. Góra Zamkowa w Rajgrodzie, na półwyspie Jeziora Rajgrodzkiego, będącego najstarszą częścią miasta. W przeszłości było to grodzisko jaćwieskie, następnie gród książęcy, a od 1571 r. do końca XVIII w. – dwór starosty rajgrodzkiego. Obecnie z wierzchołka 15-metrowej góry można podziwiać panoramę miasta i okolice jeziora. Na jej zboczu znajduje się estrada, a u jej podnóża – plaża miejska. W Rajgrodzie działa Yacht Club Arcus, który administruje basenem portowym przystosowanym dla potrzeb żeglarzy niepełnosprawnych. Corocznie organizuje m.in. regaty O błękitną wstęgę Jeziora Rajgrodzkiego czy międzynarodowe regaty żeglarzy niepełnosprawnych. Przy miejscowej szkole podstawowej, której patronem jest Henryk Sienkiewicz (w pobliskiej Woźnejwsi dziadek wielkiego pisarza był podleśnym) funkcjonuje Klub Żeglarski Zefir. W licznych ośrodkach wczasowych dostępny jest sprzęt pływający. Dzięki pozyskaniu funduszy z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich nad brzegiem jeziora w Rajgrodzie zbudowano promenadę – ciąg pieszo-rowerowy wyposażony w ławki, latarnie, punkty widokowe i zieleń . Stąd mieszkańcy i turyści mogą podziwiać panoramę Jeziora Rajgrodzkiego, przepiękne widoki na okolicę i niezapomniane zachody słońca. Ta inwestycja uatrakcyjniła i pełniej ukazała walory naszej gminy. Cykliczne imprezy  Przegląd jasełek – styczeń  Powitanie lata – sobótki, połączone z aukcją charytatywną – czerwiec  Dni Rajgrodu – lipiec  Sympozjum historyczne – lipiec  Regaty żeglarskie O błękitną wstęgę Jeziora Rajgrodzkiego – lipiec lub sierpień  Regaty żeglarzy niepełnosprawnych – lipiec lub sierpień  Przegląd pieśni historycznej i religijnej – listopad Kultura  Przy Domu Kultury w Rajgrodzie prowadzi swą artystyczną działalność orkiestra dęta. Inne ważne informacje Na terenie gminy Rajgród (w Kosówce) działa Stowarzyszenie Na Rzecz Rozwoju i Wspomagania Wsi Mediator, którego głównym celem jest podejmowanie oraz wspieranie inicjatyw społecznych, gospodarczych, naukowych, ekologicznych służących rozwojowi regionu. Stowarzyszenie współdziała z innymi organizacjami na rzecz ochrony i zachowania naturalnego środowiska i dziedzictwa kulturalnego, pomaga w organizacji warsztatów, seminariów naukowych, imprez środowiskowych promujących produkty regionalne i kulturowe gminy, a adresatami działań Mediatora są mieszkańcy gminy z wszystkich grup wiekowych. Wśród projektów realizowanych do tej pory znalazły się warsztaty: rękodzieła artystycznego, sztuki kulinarnej, arkanów dekoracji stołów, racjonalnego odżywiania czy promowania zdrowego stylu życia. Największy projekt, finansowany z funduszy unijnych, dotyczył sposobów zakładania własnej działalności gospodarczej, w tym agroturystycznej, z elementami kuchni regionalnej. Uczestnicy odbyli szkolenie teoretyczne oraz praktyczne – z wyjazdem studyjnym, zakończonym warsztatami kulinarnymi. Działania Mediatora koordynuje i wspiera Pani Jolanta Rejkiewicz (Prezes stowarzyszenia), z pomocą sponsorów oraz burmistrza miasta. Istniejące od wielu lat Towarzystwo Miłośników Rajgrodu aktywnie działa na rzecz promocji gminy, wydając książki o tematyce regionalnej, kulturowej i patriotycznej, a także mapy, składanki czy przewodniki. Nieprzerwanie od 1990 r. wydaje też miesięcznik Rajgrodzkie Echa, ponad to jest inicjatorem i fundatorem tablic oraz pomników upamiętniających ważne wydarzenia z historii regionu. Członkowie towarzystwa biorą udział w wielu konferencjach popularno-naukowych, sympozjach oraz wystawach. Na terenie gminy Rajgród działają trzy jednostki Ochotniczej Straży Pożarnej, są to: OSP Rajgród, OSP Woźnawieś oraz OSP Rydzewo. Instytucje i placówki  Urząd Miejski w Rajgrodzie  Posterunek Policji w Rajgrodzie  Dom Kultury w Rajgrodzie  Biblioteka Samorządowa w Rajgrodzie  Banki: Bank Spółdzielczy (z punktem kasowym również w Bełdzie), PKO Bank Polski, Polskiej Spółdzielczości S.A.  Przychodnia NZOZ Medicus w Rajgrodzie  Ośrodek Pomocy Społecznej w Rajgrodzie  Parafie: p.w. Narodzenia NMP w Rajgrodzie, p.w. św. Wojciecha w Rydzewie  Sześć szkół, w tym dwie prowadzone przez Centrum Kształcenia Edukator, i jedna – przez Stowarzyszenie Edukacyjne Bełda  Zarejestrowanych jest tu sto dwadzieścia pięć przedsiębiorstw, a największe z nich to: PPHU Jedruś, Zakłady Przemysłu Mięsnego Europa, Piekarnia w Rajgrodzie, Centrum Ogrodnicze Abies, Bar Restauracyjny Smakosz w Rajgrodzie
 
 

Suchowola
 
Suchowola Gmina Suchowola położona jest w środkowej części województwa podlaskiego w powiecie sokólskim, w obrębie Zielonych Płuc Polski, na skraju Biebrzańskiego Parku Narodowego. Malownicze, piękne krajobrazy o każdej porze roku, rozległe tereny leśne z dużą ilością grzybów są bezcennym skarbem gminy, zapewniającym wspaniały wypoczynek ludziom szukającym ciszy i spokoju, w symbiozie z niczym nieskażoną naturą.
 
 

Szczuczyn
 
Szczuczyn Wstęp Gmina Szczuczyn leży w obszarze Zielonych Płuc Polski. Pod względem fizyczno- geograficznym wg J. Kondrackiego obszar miasta i gminy leży w części środkowej i południowej w mezoregionie Wysoczyzny Kolneńskiej wchodzącej w skład makroregionu Niziny Północnopodlaskiej oraz w części północnej w mezoregionie Pojezierza Ełckiego wchodzącego będącego częścią makroregionu Pojezierza Mazurskiego. Samo miasto położone jest w dolinie rzeki Wissy, będącej przyrodniczą i krajobrazową perłą, przykładem dziewiczej natury. Nieregulowane przez człowieka koryto rzeki, liczne zakola i rozlewiska znakomicie komponują się z krajobrazami Biebrzy, do której wpada Wissa, oraz Biebrzańskiego Parku Narodowego. Przez gminę przebiegają (i krzyżują się w Szczuczynie) dwie drogi krajowe: nr 61 Warszawa – Łomża – Augustów oraz droga nr 58 Szczuczyn – Biała Piska – Pisz – Szczytno. Gmina Szczuczyn ma powierzchnię 115,72 km², zamieszkuje ją 6607 osób, a średnia gęstość zaludnienia to 57 osób/km². Dominują tu użytki rolne, które zajmują 77% powierzchni gminy, zaś tereny leśne mają w niej 10% udziału. Historia Nazwa miasta i gminy pochodzi od rodziny Szczuków - przedstawicieli drobnej szlachty mazowieckiej, którzy osiedlili się nad rzeką Wissą ok. 1425 r. Wówczas powstała tu wieś Szczuki Litwa. W 1651 r. przeszła ona w ręce Jana Ławskiego, a w 1683 r. – Stanisława Antoniego Szczuki (sekretarza i zaufanego dyplomaty króla Jana III Sobieskiego), który sześć lat później rozpoczął budowę miasta Szczuczyn - za datę powstania miasta uznaje się 9 listopada 1692 r. Po wielkim pożarze, jaki miał miejsce w mieście zaledwie siedem lat później, miasto zostało odbudowane, a Jan III Sobieski nadał mu prawa miejskie magdeburskie. W 1700 r. rozpoczęło tu działalność kolegium pijarskie, a w 1721 r. – szkoła dla dziewcząt. Swego czasu istniał w Szczuczynie pierwszy w Polsce instytut dla głuchoniemych – w 1816 r. przeniesiono go jednak do Warszawy. Rozkwit miasta jako centrum administracyjnego przypadł na czasy Księstwa Warszawskiego. Miasto było wówczas siedzibą powiatu biebrzańskiego, wchodzącego w skład departamentu łomżyńskiego. Mieściła się tu podprefektura, sąd pokoju i komora celna. Po upadku powstania styczniowego władze carskie utworzyły w ramach reformy administracyjnej powiat szczuczyński należący do guberni łomżyńskiej. Jako stolica powiatu Szczuczyn skupiał lokalne urzędy, magistrat i urząd gminy. Dzisiejsza gmina Szczuczyn obejmuje 29 wsi oraz miasto o tej samej nazwie. Najważniejsze Zabytki  Klasztor barokowy zakonu pijarów budowany w l. 1694-1743, a ufundowany przez Stanisława Antoniego Szczukę oraz króla Jana III Sobieskiego.  Kościół p.w. NMP, budowany w l. 1701-1711, a w nim: barokowy ołtarz z XVI-wiecznym obrazem Madonny ze srebrną sukienką przesłaną przez papieża Innocentego XIII; obrazem Widzenie św. Józefa Kalasantego, pędzla Jerzego Siemiginowskiego (nadwornego malarza Jana III Sobieskiego), barokowy krucyfiks z początku XVII w.  Kolegium pijarów dla 300 uczniów, z 1706 r. i w stylu barokowym.  Zespół Poczty Polskiej zbudowany w stylu klasycznym w 1863 r. W jego skład wchodzą: poczta, stajnia, wozownia.  Barokowe założenie miejskie z końca XVII w.  Jednopiętrowy dom Szczuków, przy pl. Tysiąclecia 1. Pochodzi z 1690 r. i jest najstarszym budynkiem w Szczuczynie. Dziś mieści dziś sklepy oraz mieszkania lokatorskie.  Dom Żyda Ozerowicza z 1853 r. przy ul. Kościelnej 1 – po pożarze wyremontowany i użytkowany jako Ognisko Muzyczne, obecnie mieści się w nim sklep oraz księgarnia. Atrakcje i walory turystyczne Na wyjątkową atrakcyjność terenu gminy składa się urozmaicona rzeźba terenu z licznymi pagórkami służącymi jako bardzo dobre punkty widokowe (gł. w okolicach Szczuczyna oraz wsi: Bęćkowo, Niedźwiadna i Tarachy), zróżnicowane tereny leśne z licznymi zabytkami przyrody (w Bęćkowie, Niećkowie, Bzurach i Obrytkach). Często odwiedzają je grupy studenckie, filmowe i typowo turystyczne. Z racji sąsiedztwa z atrakcyjnymi obszarami Wielkich Jezior Mazurskich i Pojezierza Suwalsko-Augustowskiego przez Szczuczyn przebiega samochodowy szlak turystyczny (wzdłuż drogi krajowej nr 61) o dużym natężeniu ruchu w okresie urlopowo-wakacyjnym. Od Radziłowa, przez Wąsosz i Szczuczyn aż do Prostek prowadzi malowniczy szlak turystyki pieszo-rowerowej pn. Śladami Bohaterów Potopu. Na terenie miasta i gminy Szczuczyn znajdują się liczne zabytkowe obiekty oraz tereny, potwierdzające istnienie silnej tożsamości miasta i regionu, wpisane do rejestru zabytków Podlaskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Są to: zespoły dworsko-parkowe (w Bęćkowie, Bzurach, Chojnowie, Niećkowie, Niedźwiadnej, w tym ruiny pałacu Szczuków) oraz zespół pałacowo-folwarczny, zabytki użyteczności publicznej w Szczuczynie: park miejski na dawnym Rynku Końskim, ze strażnicą pożarną; zabytki sakralne: kościół p.w. św. Stanisława Biskupa wraz z dzwonnicą w Niedźwiadnej, kościół p.w. Imienia NMP oraz klasztor w Szczuczynie, cmentarze rzymskokatolickie: w Niedźwiadnej – z kaplicą rodziny Obryckich oraz krzyżami żeliwnymi; w Szczuczynie – z kaplicą cmentarną, zabytkowym ogrodzeniem, bramą i krzyżami, mogiłami wojennymi. Nie lada atrakcją jest dla turystów, a zwłaszcza miłośników historii i turystyki militarnej, unikatowy system fortyfikacji obronnych z czasów II wojny światowej (odcinek Linii Mołotowa) z bunkrami, schronami i umocnieniami oraz przykładami zabytkowej infrastruktury dawnej granicy Rzeczypospolitej z III Rzeszą. Na terenie gminy funkcjonuje również ośrodek jeździecki usyuowany przy Zespole Szkół w Niećkowie, przy którym funkcjonuje również hotel dla koni. Położony jest on w cichym i spokojnym miejscu wśród pól i lasów, idealnym na kilkugodzinne przejażdżki. Imprezy cykliczne  Dni Szczuczyna – czerwiec lub lipiec, celem imprezy jest promocja miasta oraz integracja społeczności lokalnej  Wieczór Trzech Króli – styczeń, coroczne widowisko artystyczne o tematyce bożonarodzeniowej wraz z koncertem zespołów muzycznych z gminy Szczuczyn –  Powiatowy Przegląd Widowisk Kolędniczych Gody – styczeń  Coroczny Konkurs Piosenki Dzieci i Młodzieży – kiedy?  Bieg Papieski – czerwiec,  Konkurs Recytatorski o nagrodę Misia Wierszownisia – cykliczna impreza dla dzieci ze szkół podstawowych, ma już ponad 30-letnią tradycję,  Palinocka – czerwiec,  Pożegnanie lata – ostatnia sobota sierpnia,  Wczasy w siodle – imprezy organizowane podczas wczasów zimowych i letnich przez ZS w Niećkowie.  Inne imprezy cykliczne organizowane na terenie gminy, szczególnie o charakterze sportowym, w większości organizowane przez Miejski Dom Kultury w Szczuczynie. Kultura Miejski Dom Kultury w Szczuczynie, będący autorem wielu inicjatyw kulturalnych w gminie, prowadzi zajęcia dla różnych grup wiekowych, począwszy od dzieci ze szkół podstawowych, aż po seniorów. Przy szczuczyńskim domu kultury działa zespół śpiewaczo-teatralny Szczuczyniacy. Powstał 6 grudnia 1993 r. jako zespół ośmiu śpiewaczek. Potem rozbudował swój repertuar i obecnie poza pieśniami podlaskimi i mazowieckimi prezentuje również widowiska tradycyjne i obrzędowe, oparte na tekstach zarówno literackich, jak i autorskich. Zespół ma na swoim koncie ponad 150 występów, a jego założycielką i opiekunem jest od 19 lat Pani Barbara Paszkowska. Zespół Król Herod reaktywował i podtrzymuje tradycję chodzenia z „Królem Herodem” (tradycja ta zanikła w mieście na początku l. 50. XX w.). Tekst spisała Barbara Paszkowska (założycielka i opiekun zespołu) według przekazu ustnego Eugeniusza Ruszczyka, w październiku 1992 roku. Zespół jest wielokrotnym laureatem przeglądów wojewódzkich i regionalnych oraz Międzynarodowego Przeglądu Widowisk Kolędniczych Herody w Węgorzewie (ostatnio w 2010 i 2011 roku). Zespół od czasu powstania pracuje pod kierunkiem Barbary Paszkowskiej. Zespół Psotki swoją działalność rozpoczął w październiku 2008r. W skład grupy weszły dziewczynki w wieku od 6 do 12 lat, ze Szkoły Podstawowej w Szczuczynie. Od początku istnienia zespół uświetnia swoimi występami liczne imprezy organizowane przez Miejski Dom Kultury w Szczuczynie. Poza tym grupa brała udział w Przeglądzie Tanecznym w Grajewie, a także w Pikniku Charytatywnym organizowanym przez Caritas w Ełku. Zespół zdobył też puchar w Konkursie Tańca Dyskotekowego w Białej Piskiej, gdzie zajął II miejsce. Opiekunem grupy jest Pani Jolanta Kaszak. Zespół wokalny spotyka się w świetlicy MDK. Należy do niego młodzież z różnych środowisk i w różnym wieku, a celem zajęć uwzględniających tradycję narodową, obyczajowość regionalną , rodzinną i aktualną modę muzyczną jest integracja członków zespołu. Opiekunem zespołu jest Pani Maria Ostrowska. Zespół Mali Szczuczyniacy powstał w 2003 r., a jego członkami są uczniowie szkół podstawowych. Ma on w swoim repertuarze teatralne widowiska obrzędowe, pieśni ludowe oraz popularne. Dotychczas prezentował swoje umiejętności podczas uroczystości organizowanych dla mieszkańców miasta i gminy Szczuczyn. Założycielem i opiekunem zespołu jest Pan Andrzej Szabelski. Wokalno-instrumentalny Zespół D 911 działa od 2010 r. W jego skład wchodzą: Adrian Karwowski - perkusja, Paweł i Mariusz Zamojscy – gitara, Elżbieta Nagel – wokal. Formacja gra różne rodzaje muzyki z przewagą rocka. Gmina Szczuczyn jest miejscem, gdzie tworzą artyści, także ludowi. Jest wśród nich Pani Teresa Mastalerz, zajmująca się rękodziełem i twórczością ludową, Pani D. Chmielewska – poetka i autorka tomików Czerwcowe wiersze oraz Cyklady. Pani M. Ramotowska, tworząca kompozycje kwiatowe z papieru. Osoby te szczególnie przyczyniły się do zaistnienia gminy Szczuczyn na arenie powiatu, województwa, a nawet kraju. Inne ważne informacje Na terenie gminy Szczuczyn prężnie działa sześć drużyn Ochotniczej Straży Pożarnej: Bęćkowo, Bzury, Danowo, Nieckowo, Niedźwiadna oraz Szczuczyn. Dwie ostatnie udzielają się w akcjach pożarniczych najczęściej. Jednostka szczuczyńska, jako zarejestrowana w Krajowym Systemie Ratowniczo-Gaśniczym i zajmująca jedno z czołowych miejsc w woj. podlaskim pod względem liczby prowadzonych działań ratowniczych, jest dodatkowo wyposażona w specjalistyczny sprzęt i ma wykwalifikowaną kadrę. Wszyscy gotowi są nieść pomoc w sytuacjach zagrożenia, chroniąc życie, zdrowie, mienie czy środowisko przed pożarem, klęską żywiołową lub innym miejscowym zagrożeniem. OSP w Szczuczynie działa także na rzecz podtrzymania tradycji, pielęgnowania polskości oraz rozwoju świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej. Przy jednostce funkcjonuje orkiestra, a początki jej istnienia sięgają końca XIX w. (czyli 120 lat wstecz). Swoją grą uświetnia ona nie tylko uroczystości strażackie, ale także państwowe i kościelne. W ramach działalności prewencyjno-edukacyjnej, OSP Szczuczyn prowadzi cykliczne spotkania z młodzieżą szkolną w zakresie ogólnych zasad bezpieczeństwa oraz udzielania pierwszej pomocy. Miejski Ludowy Klub Sportowy Wissa istnieje od czerwca 1945 r. i jest najstarszym klubem ludowym w woj. podlaskim oraz jednym z najstarszych w kraju, o czym świadczą zgromadzone w klubie historyczne dokumenty. Powstał z inicjatywy szczuczyńskiej młodzieży i przy aprobacie miejscowych władz, których ówczesny przedstawiciel, Bolesław Goliczewski, został pierwszym prezesem LZS Szczuczyn (pierwotna nazwa klubu). W rozgrywkach Podlaskiego ZPN w sezonie 2012/2013 uczestniczą drużyny: seniorów, juniorów starszych, trampkarzy, orlików, żaków oraz drużyna kobieca odnosząca sukcesy w rozgrywkach III ligi podlasko-warmińsko-mazurskiej i mająca spore szanse na awans do II ligi. Pasjonaci sportu mieszkający w gminie Szczuczyn mają do dyspozycji:  kompleks boisk Orlik przy MDK w Szczuczynie,  halę sportową przy MDK w Szczuczynie,  stadion miejski,  pełnowymiarową halę sportową wraz z boiskami zewnętrznymi przy Publicznym Gimnazjum w Szczuczynie,  dwie sale gimnastyczne przy Szkole Podstawowej w Szczuczynie,  halę sportową przy Zespole Szkół w Niećkowie,  salę gimnastyczną przy Szkole Podstawowej w Niedźwiadnej. Instytucje i placówki  Urząd Miejski w Szczuczynie  Posterunek Policji w Szczuczynie  Ochotnicza Straż Pożarna w Szczuczynie  Przychodnia Rejonowa w Szczuczynie, Apteka Cefarm Białystok S.A.  Poczta Polska w Szczuczynie  Miejski Dom Kultury w Szczuczynie  Biblioteka Miejska w Szczuczynie  Banki: Bank Spółdzielczy w Szczuczynie, Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski S.A. Ekspozytura  Szkoły: trzy szkoły podstawowe, jedno gimnazjum, dwa zespoły szkolne oraz przedszkole samorządowe  Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej Szczuczyn  Parafie rzymskokatolickie: p.w. NMP w Szczuczynie,
 
 

Sztabin
 
Sztabin Gmina Sztabin położona jest w powiecie augustowskim. Południową granicę gminy stanowi rzeka Biebrza, dlatego też bardzo duża część gminy (ok. 25%) znajduje się w Biebrzańskim Parku Narodowym i jego otulinie. We wsi Dębowo kończy swój bieg Kanał Augustowski, łącząc się z rzeką Biebrzą.
 
 

Trzcianne
 
Trzcianne Gmina Trzcianne znajduje się w sercu Biebrzańskiego Parku Narodowego. Tereny ścisłej ochrony Parku zajmują ponad połowę powierzchni gminy tj.16.539 ha. Na terenie gminy znajduje się 27,9 % powierzchni Biebrzańskiego Parku Narodowego. Przepływają przez nią 4 rzeki: od strony południowej Narew, od zachodu Biebrza, od północy Kosódka i od strony wschodniej Nereśl.
 
 

Wąsosz
 
Wąsosz Informacje ogólne Gmina Wąsosz jest położona w obrębie mezoregionu Wysoczyzny Kolneńskiej, będącego częścią Niziny Północnopodlaskiej , w północno-zachodniej części województwa podlaskiego i południowo-zachodniej części powiatu grajewskiego. Pod względem geologicznym znajduje się ona w obrębie wyniesienia mazursko-suwalskiego, wchodzącego w skład platformy wschodnioeuropejskiej . W krajobrazie gminy dominują otwarte tereny rolne na falistej wysoczyźnie przedzielonej południkowo pradoliną rzeki Wissa wraz z kompleksem użytków zielonych. We wschodniej części gminy występuje podmokłe obniżenie powiązane z pradoliną Biebrzy. Obszar gminy wynosi 117,98 km 2, zamieszkuje ją ok. 4050 mieszkańców, przy średniej gęstości zaludnienia ok. 34 osób/km2. Wąsosz jest gminą typowo rolniczą, użytki rolne stanowią tu 74% ogólnej powierzchni gminy (w tym: grunty orne – 67,4% i trwałe użytki zielone – 28,9% powierzchni), dominują tu indywidualne gospodarstwa rodzinne. Lasy obejmują 21,6 % ogólnej powierzchni gminy. Wyróżniają się tu dwa duże kompleksy leśne: Żebry i Ławsk. Są tu dwa rezerwaty przyrody: Ławski Las I (pow. 108,93 ha) i Ławski Las II (pow. 75,38 ha). Gminę Wąsosz charakteryzuje czyste środowisko i brak zakładów przemysłowych, a bogactwem naturalnym są tu duże pokłady żwiru. Historia Miejscowość gminna, czyli Wąsosz, położona jest nad rzeką Wissa, centralnie w stosunku do pozostałych wsi gminy. Założona przy ujściu dwóch rzeczek: Gręski i Skiejtowstoka, przez miernika książęcego Jaśka z Roman w 1428 r., nosiła pierwotnie nazwę Wąsosze. Zaledwie 8 lat później, w 1436 r., otrzymała prawa miejskie i stała się centrum wymiany handlowej. Książę płocki Władysław I nadał miastu prawa chełmińskie, wolną łaźnię, wagę oraz postrzygalnię sukna. Utworzenie ok. 1471 r. powiatu wąsoskiego, z siedzibą sądu ziemskiego i grodzkiego, przyczyniło się do szybkiego rozwoju miasta, niestety w niespełna 200 lat uległo ono zniszczeniu, na skutek nękających je pożarów oraz brzemiennej w skutkach wojny ze Szwedami w l. 1655-1656. Wąsosz utracił prawa miejskie w 1870 r. i nie odzyskał ich po dziś dzień. Każda z miejscowości wchodzących w skład gminy Wąsosz ma własną bogatą i wartą poznania historię. Najważniejsze zabytki W centrum Wąsosza zachował się dawny układ miejski z obszernym rynkiem (dzisiejszy pl. Rzędziana) oraz sześcioma ulicami odchodzącymi od jego narożników. Gotycki kościół parafialny p.w. Przemienienia Pańskiego, z 1534 r. Trójnawowy, murowany, został zniszczony w 1613 r., po czym odbudowany w 1660 r. W l. 1822-1826 przeszedł kapitalny remont, a ostateczny kształt nadały mu rozbudowy w 1899 i 1912 r. We wnętrzu kościoła znajdują się ostrosłupowe arkady oraz sklepienie krzyżowo-żebrowe. Wyposażenie świątyni pochodzi z początków XX w. Barokowy kościół pokarmelicki p.w. Narodzenia NMP z 1625 r. z cudownym obrazem Matki Boskiej Wąsoskiej. Ufundowany przez mieszczanina Andrzeja Rogalę, został spalony w 1710 r., po czym odbudowany w tym samym stuleciu. Drewniana dzwonnica z XVIII w., stojąca w narożniku przykościelnego cmentarza i wyposażona w trzy dzwony zbudowane ze składek parafian na Wielkanoc 1924 r. Plebania wybudowana w l. 20. XX w., otoczona kamiennym murem w l. 1926-1933. Zespół 34 domów (murowanych i drewnianych) przeważnie z przełomu XIX i XX w. Drewniany młyn wodny z początku XX w. Dwór we wsi Modzele z l. 30. XX w. Dwór we wsi Żebry z początków XX w. Zabytkowe obiekty na cmentarzu rzymskokatolickim w Wąsoszu: kaplica grobowa rodziny Bzurów z XIX w., mauzoleum rodziny Karczewskich z XIX w., nagrobek Jakuba Klimontowicza, zbiorowa mogiła ludności cywilnej poległej podczas II wojny światowej. Atrakcje i walory turystyczne Prócz wielu wartych obejrzenia zabytków, gmina Wąsosz ma naturalne walory turystyczne. W zajmujących łącznie 2.545 ha lasach, istnieją dwa rezerwaty przyrody Ławski Las I (pow. 108,93 ha) i Ławski Las II (pow. 75,38 ha) – prowadzi do nich utwardzona droga. Przez gminę przepływa niewielka, acz czysta rzeka Wissa, a na przyjezdnyh czeka tu czyste powietrze oraz błoga cisza. Dodatkowym atutem jest bliskie sąsiedztwo Biebrzańskiego Parku Narodowego oraz dobre połączenie komunikacyjne pomiędzy miejscowościami gminy, miastem powiatowym, wojewódzkim oraz stolicą kraju. Cykliczne imprezy  Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy – styczeń  Spotkania z tradycją – styczeń  Dzień Kobiet – marzec,  Konkurs recytatorski o nagrodę Misia Wierszownisia – kwiecień,  Dzień Matki – maj,  Noc świętojańska nad rzeką – czerwiec,  Impreza integracyjna – lipiec,  Turniej piłki nożnej o puchar wójta – sierpień  Bieg niepodległości – listopad Kultura Przy Gminnym Ośrodku Kultury i Sportu (GOKiS) w Wąsoszu działają rozmaite zespoły artystyczne: dziecięcy zespół folklorystyczny Kalinki, zespół ludowy Wąsoszanki, grupa kabaretowa Po-Krzyk, młodzieżowy zespół muzyczny Sover, zespół kolędniczy z szopką – Patryk i Jacek Nowakowie. W gminie Wąsosz mieszkają i tworzą artyści, również ludowi, a wśród nich: Jadwiga Solińska (pisarka, poetka, wycinankarka, opublikowała ponad 20 książek o tematyce dziecięcej, autobiograficznej, patriotycznej, a także o tradycjach i obyczajach Wąsosza oraz jego okolic), Romuald Borawski (historyk, malarz – obrazy olejne, autor książki pt. Wąsosz – Zarys dziejów na tle historii regionu), Krystyna Galińska (malarka – akwarele), Alicja Mierzejewska (rękodzieło artystyczne: decoupage, biżuteria koralikowa). Artyści-hafciarze krzyżykowi: Jerzy Dmochowski (również hafciarstwo szydełkowe), Jadwiga Lenda, Halina Arciszewska, Ewa Nowak, Helena Koniecko, Małgorzata Pukilowska. Inne ważne informacje W gminie działa Ochotnicza Straż Pożarna (OSP), a jej szczególnie muzykalni członkowie tworzą orkiestrę dętą funkcjonującą przy jednostce. Swoimi występami uświetnia ona państwowe, kościelne i inne uroczystości organizowane na terenie gminy. Każdego roku, w sierpniu, strażacy wszystkich sześciu jednostek OSP (Wąsosz, Kędziorowo, Bukowo, Żebry, Ławsk i Nieciki) rywalizują między sobą podczas zawodów strażackich. Na terenie gminy działa również Klub Sportowy Tenisa Stołowego Czarni Wąsosz. W gminie funkcjonuje obiekt sportowy typu Orlik, na którym odbywają się rozmaitego rodzaju rozgrywki oraz zajęcia sportowe. Instytucje i placówki w gminie  Gminny Ośrodek Kultury i Sportu w Wąsoszu  Biblioteka Publiczna Gminy Wąsosz  Szkoły podstawowe: w Wąsoszu, Ławsku, Sulewie-Kownatach i Niecikach oraz Gimnazjum im. ks. Stanisława Konarskiego w Wąsoszu  Urząd Gminy w Wąsoszu  Oddział Banku Spółdzielczego w Szczuczynie  Gminny Ośrodek Zdrowia w Wąsoszu, należący do Podstawowej Opieki Zdrowotnej w Grajewie, gabinet stomatologiczny, punkt apteczny oraz prywatna lecznica zwierząt  Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w Wąsoszu odpowiedzialny za realizację świadczeń w ramach zadań własnych gminy oraz zadań zleconych  Parafie rzymskokatolickie: p.w. Przemienienia Pańskiego w Wąsoszu oraz p.w. NMP Częstochowskiej w Ławsku
 
 
 
 
Copyright (c) 2013. Fundacja Biebrzańska. Wszelkie prawa zastrzeżone. Wykonanie 3Step sp. z o.o.
„Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie” Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach osi 4 LEADER Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 Informacje opracowane przez Fundację Biebrzańską i LGD Biebrzański Dar Natury. Instytucja Zarządzająca Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 – Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
 
„Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie” Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach osi 4 LEADER Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 Informacje opracowane przez Fundację Biebrzańską i LGD Biebrzański Dar Natury. Instytucja Zarządzająca Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 – Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
https://www.traditionrolex.com/1