Dwór w Sikorach
Dwór został wzniesiony prawdopodobnie w latach 70-tych XVIII wieku dla rodziny Świerzbińskich h. Rawicz i pozostawał w ich posiadaniu do 1 poł. XIX wieku. W latach 50-tych i 60-tych XIX wieku we dworze przyszły na świat dzieci Zofii Świerzbińskiej i Michała Dyżewskiego, z których jedynie najmłodsza córka, Stanisława Dyżewska mieszkała tu do śmierci w 1920 roku. W okresie międzywojennym do Sikor powrócili z Rosji członkowie rodziny Dyżewskich. 1939 roku władze radzieckie rozparcelowały majątek i utworzyły w nim dwa kołchozy. Podczas okupacji niemieckiej we dworze mieszkali właściciele i administrator niemiecki. Po wojnie majątek rozparcelowano, a dwór upaństwowiono pozostawiając ostatniej właścicielce Jadwidze Dyżewskiej i jej córce Ewie prawo do zamieszkania w nim. W pozostałych pomieszczeniach urządzono szkołę. Dokładny opis dworu i folwarku zawarty jest w inwentarzu z 1824 roku. Dwór usytuowany był poza wsią, otoczony zabudowaniami folwarcznymi i ogrodami. Od strony południowej dworu mieścił się sad i ogród warzywny, na terenie którego mieściła się „lodownia”, po przeciwnej stronie stały dwa drewniane, kryte słomą spichlerze, z którego jeden zbudowany został „z drzewa starego domu”. Za spichlerzami w jednej linii mieścił się „siennik” na paszę dla bydła „z trzema wrotami na biegunach”, za nim stodoła, obora, chlew oraz browar z wołownią. Budynki gospodarcze wzniesione były z drewna, w większości pokryte słomą, niektóre tarcicą. Dziedziniec gospodarczy i sad ogrodzone były płotem.
Dwór wzniesiony został z drewna ciosanego, posadowiony na kamiennym fundamencie, podpiwniczony, pokryty dachówką. Wejście do domu z dziedzińca poprzedzone było gankiem wspartym na dwóch słupach, do którego wchodziło się po siedmiu schodkach ujętych balustradą. Podwójne drzwi frontowe prowadziły do sieni i poszczególnych pomieszczeń skomunikowanych ze sobą w większości amfiladowo. Po obu stronach sieni mieściły się pokoje: jadalnia i tzw. pokój „pierwszy”. Centralne miejsce dworu zajmowała kuchnia, „w której po prawym boku piec z cegły do pieczenia chleba a po lewym kuchnia z kominem, podłoga z cegieł ułożona”. Przy kuchni od strony zachodniej umieszczono spiżarnię i stancję ekonomską zaś od wschodu „salę, w niej piec z kafli szary fizyczny” i garderobę. Ściany i sufity pokoi były tynkowane, podłogi deskowe. Z sieni schody wiodły na poddasze, pod schodami znajdowała się komórka na drewno. Obecnie układ wnętrza jest nieco zmieniony. W związku z adaptacją budynku na potrzeby szkoły wydzielono nowe pomieszczenia, przesunięto ściany i zbudowano nowe, działowe. W dawnej kuchni przebito nowe okna i otwory drzwiowe, a zasłonięto drzwi do jadalni. Rozebrano też wielki piec kuchenny i piece grzewcze w pokojach, wymieniono podłogi. Zlikwidowano ganek, dach pokryto eternitem. W latach 60-tych XX wieku budynek oszalowano, wycięto otwory okienne w szczytach. Część pierwotnych 6-kwaterowych okien wymieniono na dwuskrzydłowe z nadślemieniem. W elewacji północnej dobudowano sień.
Dwór założony jest na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu, posadowiony na fundamencie z kamieni. Wzniesiony z drewna w konstrukcji wieńcowej, szalowany deskami ułożonymi pionowo w partii parteru. Szczyty odeskowane ozdobnie deskami w układzie poziomym i ukośnym. Gzyms pomiędzy szczytem a ścianą zaakcentowany jest drewnianym lambrekinem utworzonym z pionowo umocowanych deseczek, wyciętych dołem w motyw ozdobnych ząbków. Budynek parterowy, z użytkowym poddaszem, częściowo podpiwniczony, nakryty wysokim dachem naczółkowym. Układ wnętrza trójtraktowy, współcześnie częściowo zmieniony.
Dwór zbudowany zapewne w 4 ćw. XVIII wieku zachował do dziś swoją pierwotną bryłę i w większości, mimo powojennych przekształceń, układ wewnętrzny. Przy stosunkowo niewielkiej wysokości ścian parteru budynek nakryty jest wysokim dachem naczółkowym, charakterystycznym dla epoki baroku. Budynek należy do grupy dworów o rzadko spotykanym rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu. Przy dużej szerokości budynku, wewnątrz wyznaczone są trzy trakty. Pomieszczenia ułożone w formie szachownicy z trzema polami z każdej strony mieściły salon, jadalnię, pokoje, garderobę. Centralną część wnętrza zajmowała duża kuchnia i spiżarnia. Tak rozbudowana gospodarcza część budynku wskazuje, że dwór pełnił bardziej funkcję zarządzania folwarkiem niż siedziby szlacheckiej.
Dwór wzniesiony został z drewna ciosanego, posadowiony na kamiennym fundamencie, podpiwniczony, pokryty dachówką. Wejście do domu z dziedzińca poprzedzone było gankiem wspartym na dwóch słupach, do którego wchodziło się po siedmiu schodkach ujętych balustradą. Podwójne drzwi frontowe prowadziły do sieni i poszczególnych pomieszczeń skomunikowanych ze sobą w większości amfiladowo. Po obu stronach sieni mieściły się pokoje: jadalnia i tzw. pokój „pierwszy”. Centralne miejsce dworu zajmowała kuchnia, „w której po prawym boku piec z cegły do pieczenia chleba a po lewym kuchnia z kominem, podłoga z cegieł ułożona”. Przy kuchni od strony zachodniej umieszczono spiżarnię i stancję ekonomską zaś od wschodu „salę, w niej piec z kafli szary fizyczny” i garderobę. Ściany i sufity pokoi były tynkowane, podłogi deskowe. Z sieni schody wiodły na poddasze, pod schodami znajdowała się komórka na drewno. Obecnie układ wnętrza jest nieco zmieniony. W związku z adaptacją budynku na potrzeby szkoły wydzielono nowe pomieszczenia, przesunięto ściany i zbudowano nowe, działowe. W dawnej kuchni przebito nowe okna i otwory drzwiowe, a zasłonięto drzwi do jadalni. Rozebrano też wielki piec kuchenny i piece grzewcze w pokojach, wymieniono podłogi. Zlikwidowano ganek, dach pokryto eternitem. W latach 60-tych XX wieku budynek oszalowano, wycięto otwory okienne w szczytach. Część pierwotnych 6-kwaterowych okien wymieniono na dwuskrzydłowe z nadślemieniem. W elewacji północnej dobudowano sień.
Dwór założony jest na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu, posadowiony na fundamencie z kamieni. Wzniesiony z drewna w konstrukcji wieńcowej, szalowany deskami ułożonymi pionowo w partii parteru. Szczyty odeskowane ozdobnie deskami w układzie poziomym i ukośnym. Gzyms pomiędzy szczytem a ścianą zaakcentowany jest drewnianym lambrekinem utworzonym z pionowo umocowanych deseczek, wyciętych dołem w motyw ozdobnych ząbków. Budynek parterowy, z użytkowym poddaszem, częściowo podpiwniczony, nakryty wysokim dachem naczółkowym. Układ wnętrza trójtraktowy, współcześnie częściowo zmieniony.
Dwór zbudowany zapewne w 4 ćw. XVIII wieku zachował do dziś swoją pierwotną bryłę i w większości, mimo powojennych przekształceń, układ wewnętrzny. Przy stosunkowo niewielkiej wysokości ścian parteru budynek nakryty jest wysokim dachem naczółkowym, charakterystycznym dla epoki baroku. Budynek należy do grupy dworów o rzadko spotykanym rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu. Przy dużej szerokości budynku, wewnątrz wyznaczone są trzy trakty. Pomieszczenia ułożone w formie szachownicy z trzema polami z każdej strony mieściły salon, jadalnię, pokoje, garderobę. Centralną część wnętrza zajmowała duża kuchnia i spiżarnia. Tak rozbudowana gospodarcza część budynku wskazuje, że dwór pełnił bardziej funkcję zarządzania folwarkiem niż siedziby szlacheckiej.
Galeria zdjęć
